Kto tu kogo obraża?

Drodzy Mieszkańcy,

to jest 67 felieton, który oddajemy wam do lektury. W każdy poniedziałkowy poranek, w okolicy godziny 7.00 na portalu społecznościowym publikujemy nowy tekst. Niektórzy w gminie nie posiadają internetu. Zadbaliśmy i o nich. Ci dostają wersję tradycyjną, drukowanego felietonu z kilkudniowym opóźnieniem.

Opisujemy kulisy władzy wójta i problemy gminy i jej mieszkańców. Zawsze byliśmy z Wami szczerzy – machlojki nazywaliśmy po imieniu. Nigdy nie obrażaliśmy się na prawdę. Nigdy też nie obrażaliśmy się na prawa i zasady dyktowane przez zdrowy rozsądek. Dlatego białe nazywaliśmy białym a czarne czarnym. Nie mieliśmy żadnych problemów, by zło przedstawiać wprost, takie jakim jest , a nie jako „uchybienie” czy „przeoczenie”. Nie bawiliśmy się w pudrowanie rzeczywistości ani w tworzenie iluzji, wykorzystując ekwilibrystykę i sztuczki słowne. Jaki wójt jest? Każdy widzi. My tylko opisaliśmy to, co widać. Trudno zatem dziwić się Darkowi Strausowi i jego obrońcom, że zaczęli zaciekle zabiegać o to, żeby felietony i ich autora „zniszczyć” (określenie wójta).

Chyba niewielu jeszcze pamięta te czasy, ale jeszcze kilkanaście miesięcy temu wójt w gminie uchodził za wszechwładnego. Decydował o tym komu zrobi chodnik, komu nie. Komu każe rozebrać 50 cm ogrodzenia, a komu pozwoli zagrodzić całą drogę. On decydował komu umorzy podatek, komu nie, oraz o tym, kiedy popełni „przeoczenie”, by rodzina koleżki mogła kupić w atrakcyjnej cenie jakąś nieruchomość. Wreszcie to on decydował kogo dopuści do królewskiego stołu w gabinecie wójta i nakarmi pizzą, a kogo „zniszczy” albo „wyłapie i wywiezie za granice gminy” (określenie wójta).

Satyryczne felietony zakłóciły ekosystem wzajemnych relacji, układów i układzików starych siedliskowych elit, których strażnikiem i gwarantem trwania był od ponad dwudziestu lat wójt gminy. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Układ się rozsypał. Błogostan papierowej republiki kolesiów upadł. Wójt jako strażnik starego świata nie mógł pozostać obojętny. Przeszedł do ofensywy. Najpierw były pogróżki. Straszenie prawnikami i pismami. Później były konfrontacje i przesłuchania na policji. Wójt chciał zdemaskować wszystkich opozycjonistów, których pieszczotliwie określił mianem „oszołomów”. Czy chciał ich „wyłapać i wywieźć ich poza granicę gminy”? Zapewne. Punktem kulminacyjnym ataku był akt oskarżenia z powództwa prywatnego przeciwko właścicielowi stacji paliw przy ulicy Cmentarnej. Dlaczego z powództwa prywatnego? Dlatego, że żaden z prokuratorów nie dopatrzył się w felietonach znamion przestępstwa. Jak się zapewne domyślacie za gminne pieniądze, którymi nabija kabzy prawnikom, wójt stara się przekonać Sąd, że jest zaradnym gospodarzem, że nie popełnia uchybień i przeoczeń, a gmina przez niego rządzona jest krainą mlekiem i miodem płynącą.

Podsumowując: bez krytyki felietoniarzy, bez uważnego spoglądania na ręce władzy w Siedlisku, w „małej, położonej na uboczu, biednej, rolniczej gminie” dalej żyłoby się nieudolnemu wójcinie i jego kolesiom jak pączkom w maśle. Nie nękany przez nikogo mógłby podzielić Wzgórze Adelajdy i sprzedać kumplom. Jego kuzyn pedofil miałby zapewne wylany asfaltem nie tylko wjazd na posesję, ale całe podwórko. Ścieki z gminnej oczyszczalni dalej płynęłyby wartkim nurtem do Odry, a my w zaciszu naszych domków podziwialibyśmy odcienie koloru mętno-szarego siedliskowej kranówki w szklankach.

Osobnym rozdziałem strategii obrony jaką przyjął Darek Straus po to, by zachować stołek jest zaangażowanie w spór polityczny naszego księdza proboszcza Andrzeja Palewskiego. Ksiądz Andrzej jest zaledwie od roku na posłudze w naszej parafii. Nie orientuje się w układach i specyfice rządów wójta-nieudacznika. Kiedy rada gminy zaoferowała mu wsparcie sumką 20.000 zł nie omieszkał przyjąć.

Jak nie kochać takiej rady gminy i takiego wójta? Wielu z nas nie odmówiłoby miłości, gdyby i nas uraczono takim datkiem. Nieprawda? Powodowany miłością, wdzięcznością i troską o dobro gminy pewnej niedzieli proboszcz okrył anatemą właściciela stacji CPN w Siedlisku. Tym samym nasz proboszcz opowiedział się wyraźnie po jednej ze stron sporu, jaki toczy się w gminie Siedlisko, utrwalając tym samym wewnętrzny podział wspólnoty, w której przyszło mu pełnić posługę.

Na tym nie zakończyło się wykorzystywanie wielebnego w celach autopromocyjnych. Drugi raz ksiądz został wykorzystany, kiedy wziął udział w przedstawieniu, którego głównymi aktorami byli: uśmiechnięty synek wójciny oraz figurka Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus przyklejona taśmą montażową do przedniej szyby wozu strażackiego. Młody Straus za kierownicą i ksiądz proboszcz tuż obok z wystawionym Świętym Sakramentem. Na szybie przyklejona klajstrem figurka Matki Boskiej, a na tylnym siedzeniu ochotnik, który robi fotki komórką w celach marketingowych, żeby OSP Siedlisko i ksiądz mógł się pochwalić w internecie. Czy naprawdę tak wyglądać powinna aranżacja Zawierzenia? Czy ta siermiężna promocja Strusów pod pretekstem Zawierzenia, to wszystko na co stać gminę Siedlisko? O tym napisaliśmy przed dwoma tygodniami.

Felieton, jak się okazało, stał się przyczynkiem do zorganizowania kolejnej akcji promocyjnej wójta. Pojawiła się spontanicznie przygotowana przez tzw. zatroskanych mieszkańców lista protestacyjna. Tym razem pretekstem do ataku na felietoniarzy była domniemana obrazu uczuć religijnych. Pomysł nie wypalił. Mimo zaangażowania księdza i starych elit pod protestem podpisało się raptem niewiele ponad 400 osób. Jeszcze kilkanaście miesięcy temu na Darka Strausa zagłosowało w wyborach prawie 800 mieszkańców? Co się stało, że poparcie dla wójta spadło o niemalże 50% w tak krótkim czasie? Nie oszukujmy się – akcja protestacyjna nie miała związku z obroną wiary – o czym za chwilę – ale była akcją wymierzoną przeciwko autorom krytycznych felietonów.

Co się zaś tyczy samej wiary i domniemanej obrazy uczuć religijnych, wyjaśniamy co następuje: nie obraziliśmy i nie mieliśmy zamiaru obrażać wiary oraz uczuć religijnych. Opisaliśmy tylko skandaliczne naszym zdaniem potraktowanie Najświętszego Sakramentu, którego świadkiem była cała gmina. Ograniczeni formą oraz objętością felietonu nie zdołamy przedstawić wszystkich zawiłości dogmatyki i liturgiki Kościoła Katolickiego. W dużym uproszczeniu: w Monstrancji, czyli tym metalowym, pozłacanym pudełku, które ksiądz trzyma w dłoniach, znajduje się realne, prawdziwe i namacalne ciało Chrystusa. To nie jest biały opłatek, kawałek wysuszonego placka z wody i mąki, którym dzielimy się przy wigilijnych stołach. Jest to żywe, namacalne i realne ciało Boga. W rytuale mszalnym kapłan dokonuje Aktu Przeistoczenia – czyli Transsubstancjacji – zmieniając chleb w ciało Chrystusa a wino w Jego krew.

Przeistoczenie nie jest jest żadną metaforą czy porównaniem. To nie jest element tradycji, żaden symbol ani kolejny fetysz kulturowy. Posłuchajmy, o czym poucza nas jeden z dokumentów kościelnych – Kanon 2 Sakramentu Świętej Eucharystii: „Gdyby ktoś mówił, że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii pozostaje substancja chleba i wina wraz z ciałem i krwią Pana naszego Jezusa Chrystusa, i przeczył tej przedziwnej i jedynej w swoim rodzaju przemianie całej substancji chleba w ciało i całej substancji wina w krew, z zachowaniem jedynie postaci chleba i wina, przemianie, którą Kościół katolicki bardzo trafnie nazywa przeistoczeniem – niech będzie wyklęty”. Innymi słowy – Przeistoczenie dokonuje się zupełnie. Cały chleb zmienia się w realne ciało a wino w krew Jezusa Chrystusa. Kto sądzi inaczej – „niech będzie wyklęty”. Żeby uzmysłowić to jeszcze bardziej naszym czytelnikom wyjaśniamy: chleb zmienia się w rzeczywisty kawałek „mięsa”. Realny i namacalny. Nie jest to ciało w sensie metaforycznym czy rozumiane w sposób duchowy. W Akcie Przeistoczenia mamy do czynienia z rzeczywistym ciałem Boga.

Tak zwany dogmat transsubstancjacji jest jednym z głównych dogmatów nauki Kościoła trudnym dla zrozumienia dla innych kultur, dla których zjadanie ciała boga jest formą tabu czy też zwykłym kanibalizmem. Dla nas, wiernych wychowanych w duchu tradycji kultury chrześcijańskiej Przeistoczenie odbywa w trakcie mszy. Akt ten jest centralnym elementem liturgii. Wierni klęczą i modlą się ze spuszczonymi głowami. W skupieniu i modlitwie zamykają oczy. Rozlega się dźwięk dzwonów. Kapłan wznosząc ku niebu ramiona wypowiada słowa modlitwy, którą kończy stwierdzeniem „Oto Ciało Chrystusa…”. W tym momencie dokonuje się Wielka Tajemnica Wiary. Od tej chwili biały opłatek staje się Najświętszą Relikwią Kościoła Katolickiego – realnym Ciałem Boga. Każdy grzech przeciwko Ciału Chrystusa jakim będzie np. zbezczeszczenie, wyplucie, podeptanie itp. jest grzechem śmiertelnym. Od niego nie ma zbawienia – przynajmniej tak naucza Katechizm Kościoła.

Jak to możliwe? Czy to możliwe żeby chleb zmienił się w prawdziwe, namacalne ciało Jezusa Chrystusa? Jak to się dzieje? – O to wierni nie pytają. Dogmat nie wymaga wyjaśnienia. Dogmat nie wymaga żadnej interpretacji. Z dogmatami się nie dyskutuje. Dogmatyki kościelnej nie zmieni ani nasz ksiądz proboszcz, ani biskup, ani autor felietonów. Dogmatyka ukształtowała się w sporach teologicznych doktorów kościoła na przestrzeni 2000 lat tradycji chrześcijaństwa. Dogmat transsubstancjacji uchwalony w trakcie Soboru Laterańskiego IV należy do tzw. Mysterium Fidei – jest jedną z Tajemnic Wiary. Tajemnica ta nigdy nie zostanie wyjaśniona ani zbadana. Tak było, tak jest dzisiaj i tak będzie po wieki wieków.

O Tajemnicy Przeistoczenia ciągle przypominają wiernym następcy św. Piotra w kolejnych encyklikach. W 1968 r. papież Paweł VI pouczył wiernych: „A wszelkie tłumaczenia teologów, które starają się nieco rozumieć tę tajemnicę, aby zgodne były z wiarą katolicką, powinny niewzruszenie utrzymywać, że niezależnie od naszej świadomości chleb i wino po konsekracji rzeczywiście przestają istnieć, tak że po niej, godne uwielbienia Ciało i Krew Pana Jezusa są prawdziwie przed nami obecne pod postaciami sakramentalnymi chleba i wina, jak życzył sobie tego sam Pan, aby dać nam siebie na pokarm i aby nas zespolić w jedności swego Ciała Mistycznego”. W kwestiach wiary papieże są nieomylni.

Wracając do siedliskowego przedstawienia, które eufemistycznie nazwano „Aktem Zawierzenia”. Jak w tym kontekście traktować owo wydarzenie? Ciało Jezusa – Święty Sakrament – tylko w wyjątkowych okolicznościach opuszcza mury świątyni. Odbywa się to w uroczystych procesjach, albo w trakcie Ostatniej Posługi, której kapłan udziela na łożu śmierci. Pamiętajmy – mówimy cały czas o realnym, rzeczywistym Ciele Chrystusa. Pod rozwagę zatem dajemy 430. osobom, które podpisały protest, czy obwożenie wozem strażackim najświętszej relikwii Kościoła Katolickiego jest w ogóle stosowne? Czy przyklejanie do szyby figurki Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus zwykłą taśmą klejącą nie wzbudza w waszych wnętrzach, w głębi waszych sumień niepokoju? Czy teatrzyk w stylu – ksiądz proboszcz na przednim siedzeniu z Najświętszym Sakramentem w dłoniach, obok synek wójta, który co chwilę włącza sygnał syreny, a na tylnym siedzeniu koleś z komórką, który robi zdjęcia promocyjne i selfie dla Parafii, żeby wrzucić je za chwilę na Facebooka – to jest ten właściwy sposób ekspozycji Świętego Sakramentu? To jest ten najwłaściwszy sposób uświęcenia najświętszej relikwii kościoła na jaki stać wiernych parafian z gminy Siedlisko? Tak to się powinno odbywać? Tak ma być traktowane Ciało Jezusa w Siedlisku? Poszukajcie odpowiedzi we własnych sercach. Na pewno ją znajdziecie.

Drogi księże proboszczu, proszę potraktować niniejszy felieton nie jako krytykę, ale jako życzliwe napomnienie, które wynika z troski o kościół i wspólnotę wiernych w gminie Siedlisko. Jest tyle problemów społecznych i duchowych, którymi warto się zając. Ma ksiądz naprawdę dużo do zrobienia. Stoi przed wielebnym trudne wyzwanie odbudowy wspólnoty wiernych, którą świadomie rozbił wójt gminy Dariusz Straus. Tylko w skłóconej i wewnętrznie rozbitej społeczności mógł utrzymać się przy władzy, nie robiąc praktycznie nic dla gminy. Proszę uwierzyć, to nie autor felietonów czy odpadający tynk w kościele jest w tej chwili największym problemem parafii. Uczestnictwo księdza proboszcza w kampanii promocyjnej wójta przez ocieplanie wizerunku władzy i potępianie „oszołomów” nie jest dobrym pomysłem. Może warto brać przykład z postaw innych hierarchów. Najmłodszy biskup w kraju, 47-letni Mirosław Milewski zarabia 3,7 tys. na rękę. Nie ma dwóch samochodów i motocykla w garażu. Jeździ starą skodą. Większą część wynagrodzenia wydaje na najbardziej potrzebujących. O księżach, którzy angażują się w spory polityczne mówi tak: „Wymagają większej troski oraz modlitwy”. Heretycy, odszczepieńcy oraz oszołomy będą się za księdza proboszcza modlić i do wspólnej modlitwy zachęcamy wszystkich wiernych z naszej parafii.

Pozdrawiam

Paweł P.