Kneblowanie opozycji politycznej w gminie Siedlisko

Drodzy Mieszkańcy,

trzecia rozprawa sądowa przeciwko wójcinie za nami. Ci, którzy interesują się losami gminy Siedlisko i śledzą bieżące wydarzenia wiedzą, że Darek poczuł się obrażony i wytoczył nam proces z oskarżenia prywatnego. Dziwne jest to, że pozew został złożony dopiero pod koniec kwietnia 2019, gdy tymczasem pierwszy, krytyczny felieton wydrukowany został 14. listopada 2018. Minęło prawie pół roku zanim wójt gminy Siedlisko uświadomił sobie, że w trakcie lektury cotygodniowych felietonów, w których krytycznie analizowane są zaniedbania jego dwudziestoletniej kariery samorządowca, doświadcza dyskomfortu poznawczego. Jak widać procesy intelektualne w umyśle naszego geniusza rządzą się własną dynamiką. Czując się obrażony określeniami „nieudacznik”, „pączkojad”, „amerykański wójt” itp. Darek najpierw zgłosił sprawę na policję. Panowie w mundurach nie podzielili wójcinej troski o dobra osobiste i po przeanalizowaniu materiału dowodowego sprawę umorzyli. Wójcina nie dał za wygraną. Zatrudnił prawników, którzy w jego imieniu złożyli pozew z powództwa prywatnego. (Jak myślicie, kto płaci za prawnika – Darek Straus z własnej kieszeni, czy może my wszyscy, bo pieniążki idą z gminnej kasy?)

Jak zdążyliście zauważyć taka reakcja wójta nas nie wystraszyła. Felietony, w których poruszamy istotne z punktu widzenia lokalnej społeczności sprawy, ukazują się nieprzerwanie. Nasuwa się jednak pytanie: dlaczego dopiero w kwietniu Dariusz Straus złożył pozew? Dlaczego nasz wybitny i utalentowany samorządowiec, mąż stanu z dwudziestoletnim stażem zwlekał aż sześć miesięcy? Każdy, kto śledził dyskusje internetowe pod kolejnymi felietonami widział, że grożenie pozwami sądowymi pod adresem autorów felietonów pojawiły się stosunkowo szybko. 04. grudnia 2018 r., pod jednym z pierwszych tekstów poświęconych aferze z próbą podziału i przejęcia części Wzgórza Adelajdy, w której głównymi bohaterami byli lokalni oligarchowie: piekarz Jasiu Fijoł oraz społeczny zastępca wójta Wituś Rytwiński, pojawił się następujący komentarz: „Ludzie dajcie spokój te plotki i to co pisze pan ze stacji paliw wspólnie z osobami z Siedliska to czyste szaleństwo. (…) kłamstwo goni kłamstwo. Zróbcie sobie rachunek sumienia. A panu który redaguje te posty życzę szczęścia w sądzie.”. Kilka miesięcy później autor niniejszej pogróżki, były radny gminny z obozu politycznego wójta, którego troska i praca na rzecz gminy nie została przez mieszkańców należycie oceniona i nie dostał się ponownie do rady – Marcin Nietopiel, został zaproszony przez wójta na obiad do restauracji „Młyn” w Lubięcinie. W towarzystwie Darka Strausa, przewodniczącej rady gminy Małgorzaty Chilickiej oraz piekarza Jana Fijoła delektował się pizzą wypiekaną w cieniu zabytkowego wiatraka. Cóż za zaszczyt! Jakaż nobilitacja! Niech żyje szlachta gminna! Sto lat, sto lat!

Nikt nie broni wójtowi i gminnym oligarchom się bawić. Nikt nie broni przewodniczącej rady gminy ujeżdżać rumaków wójciny! Siodłaj szkapy i do dzieła! Bawcie się! Pijcie i jedzcie! Na zdrowie! Ale lokalni bonzowie oraz sam wójt nie mogą tłumić głosu wolnego, demokratycznego społeczeństwa, którego członkami jesteśmy. Żyjemy w czasach, w których Konstytucja naszego państwa, w artykule 54 gwarantuje każdemu prawo do wyrażania swojej opinii i poglądów. Zaś artykuł 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności potwierdza konstytucyjną zasadę na arenie prawa europejskiego. „Każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe”.

W bogatym orzecznictwie sądów polskich oraz Trybunału w Strasbourgu podkreśla się, że wolność słowa zwłaszcza w debatach o charakterze politycznym musi mieć zakres jak najszerszy, ponieważ ten rodzaj wolności jest gwarantem istnienia społeczeństwa demokratycznego oraz prawidłowego rozwoju i samorealizacji jednostki. Przy czym wolność słowa nie dotyczy tylko wyrażania treści o charakterze neutralnym i pozytywnym wydźwięku, ale także tych nieprzychylnych, budzących kontrowersje, a nawet takich, które mogą zburzyć obowiązujący ład danej społeczności. W tym miejscu warto zaznaczyć, że artykuł 212 KK, który wykorzystuje nieudolny wójcina, by nas, zainteresowanych zmianami w gminie mieszkańców, zakneblować i zastraszyć jest socjalistycznym reliktem. Niechlubnym spadkiem po PRL-u, który wykorzystywany był do zwalczania solidarnościowej opozycji przez prokuratorów Polski Ludowej.

Jak dalece sięga zakres społecznej kontroli władzy w społeczeństwie demokratycznym? Zgodnie z normą wyrażoną w artykule 61 Konstytucji RP, ustawodawca wręcz nas zachęca, nas – zwykłych obywateli – żebyśmy interesowali się życiem publicznym oraz politycznym i w nim aktywnie uczestniczyli. Mamy prawo głośno pytać, mamy prawo wiedzieć i mamy prawo krytykować! Udział w życiu politycznym nie ogranicza się tylko do chodzenia na wybory. Jako mieszkańcy mamy prawo interesować się tym, co wyprawia w gminie wójt. Mamy prawo to osądzać i komentować – i co najważniejsze możemy to czynić na głos. Nie musimy się bać i szeptać po cichu w obawie przed zemstą wójta czy szykanami ze strony niezadowolonych z krytyki urzędników. Musimy sobie uświadomić, że naganna jest taka sytuacja, w której wójt za niesubordynację wyborczą ukarał mieszkańców Borowca, skazując ich na coś w rodzaju urzędniczej banicji, a nie to, że my głośno krytykujemy i piętnujemy takie zachowanie urzędnika państwowego.

W związku z powyższym wójt gminy Siedlisko Darek Straus oraz każdy inny urzędnik publiczny powinien mieć świadomość konsekwencji, które wiążą się ze sprawowaniem urzędu publicznego. Urząd publiczny jest z definicji wystawiony na ocenę i kontrolę ze strony społeczeństwa.

Darek powinien mieć świadomość, że kiedyś – prędzej czy później – ludzie zaczną głośno mówić o różnych nieprawidłowościach, które miały miejsce w gminie za czasów jego rządów. Społeczeństwo ma prawo głośno oceniać władzę. Siedlisko nie jest krajem dzikich ludzi. Nasza gmina jest integralną częścią terytorium wolnej i niepodległej Polski. Jesteśmy obywatelami kraju, którego bohaterowie przelewali krew i ginęli w obronie wolności. Okres represyjnej dyktatury minął miejmy nadzieję bezpowrotnie. Nikt nie kazał Darkowi Strausowi kandydować na wójta! Nikt go nie zmuszał. Przeciwnie. Wielu mówiło wprost – daj spokój, odejdź, zajmij się czymś mniej wymagającym. Dariusz Straus podjął ryzyko i wystartował w wyborach. A ryzyko, że w gminie znajdą się ludzie, którzy głośno powiedzą „Dość tego!” było bardzo wysokie. Pobieżna analiza wyniku wyborczego wskazuje, że prawie połowa biorących w głosowaniu obywateli, która oddała głos na kontrkandydatkę wójta, jest niezadowolonych z jego rządów. Taki wynik powinien ostudzić entuzjazm największego optymisty. Niestety, musiało upłynąć prawie ćwierć wieku zanim w gminie pojawiły się krytyczne felietony oraz oficjalna opozycja polityczna pod nazwą Inicjatywa dla Gminy Siedlisko. Ponad 20 lat – tyle czasu zmarnowaliśmy, czekając na kogoś, kto przestanie się bać zemsty małostkowego i mściwego wójta nieudacznika.

W ciągu ostatnich dwóch dekad w naszej gminie dyskusja polityczna przybierała zwykle formę monologu ze strony obozu politycznego wójta i ograniczała się tylko do okresu kampanii wyborczej. Rzadko w okresie przedwyborczym opozycja nieśmiało podnosiła głowę. W krytyce władzy przeciwnicy polityczni wójta koncentrowali się na pracy u podstaw niż na wskazywaniu błędów. Pamiętamy zaangażowanych obywateli, którzy porządkując gminę, grabiąc liście czy zbierając śmieci naiwnie wierzyli, że zyskają sympatię demokratycznej większości wyborców. Nasza gmina od dawna domaga się solidnego uporządkowania. To prawda. Ale prawdą jest także, że obowiązek utrzymania czystości w gminie leży po stronie jej gospodarza, a nie mieszkańców. Opozycja uwierzyła w to, że wyręczanie wójta w obowiązkach będzie skuteczniejszą metodą na wygranie wyborów, niż krytyka jego nieudolnych rządów. Wójtowi było to na rękę. Przeciwnicy polityczni zamiast obnażać kulisy jego nieudolnych rządów wyręczali pracowników SZB. Taki stan rzeczy był jak gwiazdka z nieba dla Darka Strausa. Na wszelki wypadek, gdyby ktoś zechciał głośno go skrytykować, w dobie mediów społecznościowych na profilach zagorzałych zwolenników jaśnie nam panującego pojawiła się informacja z Kodeksu Karnego – art. 212 „Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.”

Artykuł z Kodeksu Karnego udostępniano nie po to, by ostudzić polemikę polityczną, ale żeby prewencyjnie ocenzurować wypowiedzi tych śmiałków, którzy odważyliby się głośno skrytykować nieudolne rządy Darka Strausa w gminie Siedlisko. Ludzie w gminie wiedzieli jak Straus zemścił się na mieszkańcach Borowca za to, że zmobilizowali się i zagłosowali na jego kontrkandydata. Przez cztery lata wójt „nie zrobił w Borowcu nic” (cytat słów wójta). Zapomniał o potrzebach mieszkańców, o koniecznych remontach, o niezbędnych inwestycjach. Mieliśmy w pamięci także to, jak potraktował dyrektorkę szkoły Jolkę Pazdrowską. Jeżeli w tak brutalny i bezpardonowy sposób, lekceważąc przepisy prawa wykończył dyrektorkę, to co zrobi zwykłemu szaraczkowi? W tym kontekście smutnie wybrzmiewają także słowa radnego Stanisława Sawicza. Lokalny przedsiębiorca i radny, dzięki któremu doczekaliśmy się przejścia dla pieszych w okolicach przedszkola i remontu niebezpiecznego odcinka drogi między Siedliskiem a Przyborowem podsumowując pierwszy rok kadencji oświadczył: „Z wielkimi oporami zgodziłem się kandydować na radnego. Przypuszczałem, że może to mieć negatywne konsekwencje w mojej branży jako przedsiębiorcy sprzedającego węgiel. I tu się nie pomyliłem”. O jakich „negatywnych konsekwencjach” za swoje zaangażowanie i pracę na rzecz mieszkańców gminy mówi pan Sawicz? – Możemy się domyśleć. Doświadczenie ostatnich 20 lat nauczyło nas, że wójt jest małostkowy, mściwy i nie znosi krytyki nawet w najbardziej łagodnej z form. Radny Sawicz swoim zaangażowaniem i aktywnością zrobił więcej sam dla naszej społeczności niż nieudolny wójcina wraz z gminnym aparatem urzędniczo-administracyjnym w ciągu ostatnich kilku lat. To musi dawać do myślenia i musi też budzić zazdrość ze strony obozu władzy. Ale my, zwykli mieszkańcy gminy, sparaliżowani obawą przed zemstą wójta woleliśmy milczeć. I o to chodziło Strausowi! Cisza i spokój były gwarantami niezachwianego trwania na urzędzie nieudacznika z Ameryki. Bezpieczne gniazdko „małej, rolniczej, położonej na uboczu, biednej gminy”, które sobie uwił wraz z kolesiami było miejscem, w którym chciał doczekać bezpiecznie emerytury.

Aż tu nagle się wszystko zmieniło. Pojawiły się pierwsze felietony. Do oficjalnego obiegu zaczęły przenikać informacje, do tej pory tylko szeptane z ucha do ucha. Tajemnice poliszynela, plotki o nepotyzmie w gminie, o zaniedbaniach, o przekrętach przy zbywaniu nieruchomości gminnych, o kolesiostwie znalazły swoje potwierdzenie w faktach i co gorsze – zaczęły przenikać do oficjalnego obiegu. Nasz wójcina oraz jego świta personalnie interweniowali, gdy felietony zaczęły być roznoszone do skrzynek listowych mieszkańców gminy. Nie chcieli, żeby mieszkańcy dowiedzieli się o kulisach gminnej polityki. Im więcej niewygodnych faktów wychodziło na światło dzienne, tym więcej rys pojawiało się na murach stworzonej przez nich rzeczywistości „małej, położonej na uboczu, biednej, rolniczej gminy”. Z tego powodu tzw. ulotkarzy – mieszkańców, którzy zaangażowali się w roznoszenie felietonów – zastraszano werbalnie, ale także fizycznie. Dystrybucję zleciliśmy zatem oficjalnie Poczcie Polskiej. Zrobiliśmy to z dwóch powodów, po pierwsze: zdrowie i życie są ważniejsze niż jakieś tam felietony i po drugie: ten, kto spróbowałby grozić lub zastraszać listonosza musiałby być skończonym głupcem. Kara za napaść na funkcjonariusza państwowego w trakcie pełnienia czynności służbowych, to wieloletnie więzienie. Szykany i zastraszanie jednak nie ustały. Wójcina nasłał na Pocztę Polską prawników. Wszystko po to, by felietony nie trafiały do skrzynek pocztowych mieszkańców. Szczytem ataku na autorów felietonu było wciągnięcie do lokalnej polityki księdza proboszcza. Będący na posłudze w gminie od roku ksiądz, niezorientowany dokładnie w problemach wiernych, publicznie, w trakcie niedzielnej mszy porannej potępił CPN. Po interwencji oburzonych parafian, którzy uświadomili mu kto tu jest dobry, a kto zły, proboszcz nie powtórzył anatemy w trakcie sumy. Wielebny uświadomił sobie, że stanął po złej stronie barykady i że nie w felietonach cotygodniowych tkwi najgłębszy problem gminy Siedlisko.

Przedstawiony w skrócie ciąg wydarzeń doprowadził nas przed oblicze Temidy. Wójt niestrudzenie próbuje uciszyć debatę polityczną, która dzięki krytycznym felietonom rozgorzała w gminie. Chce sprawić żeby było jak kiedyś. Żeby nikt się nie interesował, nie zadawał pytań, nie wściubiał ciekawskiego nosa i nie daj Boże oceniał czy krytykował. Nie możemy niestety zdać relacji z przebiegu rozprawy. Wójcina nie zgodził się na to, by proces toczył się przy otwartych drzwiach. A szkoda, bo uważamy, że tego typu spory, w których naprzeciwko siebie stają urzędnik i zatroskany sprawami gminy obywatel powinny być prowadzone w sposób jawny. Zainteresowana część społeczeństwa powinna mieć możliwość, by wyrobić sobie własną opinię i pogląd w tak ważnej dla dobra gminy sprawie. Tu nie chodzi o CPN ani o nadąsanego wójta nieudacznika. Stawką w tym procesie jest przyszłość gminy Siedlisko i wszystkich jej mieszkańców.

Kibicujcie nam! To, co robimy, czynimy społecznie dla dobra gminy, nas, naszych dzieci – dla nas wszystkich. Jednym słowem: dla Lepszej Gminy Siedlisko!

pozdrawiam

Paweł P.